Dirk Cleiren - reizen en fotografie

2 november 2010, Landall park De Schatberg, Nederlands Limburg

Het was weer een hele tijd dat ik deze vogelsoort nog eens had gezien. We zien ze in onze contreien zeker niet elk jaar, meestal enkel in strenge winters, wanneer ze uit het hoge noorden afzakken. Ik had hem dan ook totaal niet verwacht. Het speciale aan deze opnamen is dat ik ze allemaal gefotografeerd heb met m'n 180mm macrolens, omdat ik voor deze midweek met kids en vrienden geen telelens bij had. Geen enkel beeld is gecropt, dus zo zag ik het door m'n zoeker. Het beestje zat op 1 meter afstand van de voorkant van m'n lens!

Hoe geraak je zo dicht bij zo'n vogel, vraag je je zeker af. Dat was allemaal een kwestie van natuurkennis, benaderingstechnieken en geduld. Toen Bart me er op wees dat er een vogeltje in het plantsoen besjes zat te eten, naast het paadje van de speeltuin naar de receptie, ben ik m'n macrolens en m'n statief in het vakantiehuisje gaan halen. Toen ik terug kwam, was het vogeltje gaan vliegen, maar ik had het nog net gehoord. Uit de vorige keer dat ik deze vogels had kunnen fotograferen, herinnerde ik me dat ze bij verstoring in een nabije boom blijven wachten en dan terug verder besjes komen eten. Ik zette statief en camera dus op de rand van het paadje, dicht bij de plaats waar ik hem het laatst had zien zitten. En wachten maar. Na een kwartier besefte ik dat ik het beestje vermoedelijk bang maakte met m'n aanwezigheid. Ik liet m'n statief met camera staan en zette me iets verder verdekt op. En ja, een minuutje later zat het vogeltje op exact hetzelfde plekje, dus juist naast m'n camera. Nu was het de uitdaging om terug naar m'n camera te gaan en het beestje niet te laten wegvliegen. Dat lukte door beetje bij beetje dichterbij te komen en het diertje zich te laten wennen aan mijn alsmaar dichterkomende aanwezigheid. Tot ik aan m'n statief kwam, dus iets meer dan een meter van de vogel vandaan, die snel verder begon te eten. Waauw!